Właściciel Rudki na Podlasiu i fundator obecnego tam kościoła Franciszek Maksymilian Ossoliński to bardzo ciekawa postać. Był sekretarzem prywatnym króla Augusta II Mocnego i jednym z jego najwierniejszych stronników. Od 1718 roku był wybierany posłem na kolejne sejmy. Należał też do Czerwonego Bractwa – pierwszej polskiej loży masońskiej.
W 1733 podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego, podpisał też konfederację dzikowską i wziął udział w walkach przeciwko wkraczającej do kraju armii rosyjskiej. Po kapitulacji Gdańska 9 lipca 1734 roku został przez Moskali wzięty do niewoli. Nie wyjawił im miejsca ukrycia klejnotów koronnych, w wyniku czego został przez nich surowo potraktowany. Nigdy dobrowolnie nie uznał elekcji Augusta III Sasa.
Po uwolnieniu, już w Królewcu, na terytorium królestwa Prus, Ossoliński został najbliższym współpracownikiem Stanisława Leszczyńskiego i razem z nim emigrował do Francji. Od 1736 przebywał na dworze Leszczyńskiego w Lunéville. Uzyskał od króla Francji Ludwika XV stałą pensję w wysokości 9000 liwrów rocznie. Zmarł 1 lipca 1756 roku w Malgrange i spoczął w krypcie królewskiej kościoła Notre-Dame de Bon Secours w Nancy.
Człowiek ten decydując się na emigrację podzielił swój majątek i część środków przeznaczył na budowę nowego kościoła w Rudce.
Pierwsze wzmianki o tamtejszej świątyni dotyczą jeszcze XV wieku. Wówczas to niejaki Skierdon z Korczewa Korczewski, dworzanin księcia mazowieckiego Bolesława IV i sędzia ziemski drohicki razem z matką Anną i bratankami: Janem, Jerzym i Stanisławem, 14 czerwca 1442 roku ufundowali pierwszy kościół pw. Trójcy Przenajświętszej, św. Antoniego Padewskiego i Wszystkich Świętych. Uposażenie parafii stanowiło wówczas: dwie włóki ziemi, karczma, ogród i wolne łowienie ryb. Proboszczem tegoż kościoła został ksiądz Jan z Sochaczewa herbu Gozdawa.
Bratanek Skierdona - Stanisław Korczewski (zm. 1495/1505), starosta kamieniecki, dziedzic Korczewa, Rudki i Mord w 1486 roku powiększył wcześniejsze uposażenie kościoła dla ówczesnego proboszcza ks. Jana. Z kolei jego córka Zofia Korczewska (zm. 1545) po śmierci męża Stanisława Hlebowicza (zm. 1513), namiestnika i wojewody połockiego (1505-1513), osobnym dokumentem z 20 lutego 1517 r. potwierdziła wcześniejsze przywileje, dodając pole zwane „Przytuły” razem z włościanami. W latach 1516-1517 proboszczem w Rudce był ksiądz Stanisław. W 1528 r. Zofia Korczewska zapisała dobra rudzkie swemu zięciowi Maciejowi Kłoczce.
4 marca 1543 roku wojewoda witebski i marszałek hospodarski Maciej Kłoczko razem ze swoją małżonką Katarzyną – córką Zofii z Korczewskich Hlebowiczowej, uznał poprzednie nadania i nadał kościołowi dziesięcinę pieniężną. Po bezpotomnej śmierci Katarzyny Kłoczkowej w 1551 r. dobra rudzkie przeszły na jej krewnych, od których stopniowo pozyskał je Mikołaj Kiszka z Ciechanowca, starosta drohicki i wojewoda podlaski (1569-1587). Jego syn Mikołaj Kiszka, również starosta drohicki (1588-1620), 7 grudnia 1589 roku potwierdził fundację rudzkiego kościoła i dokonał gruntownej przebudowy ówczesnej świątyni pw. Boga Wszechmogącego, Dziewicy Maryi, św. Anny i Wszystkich Świętych.
W 1649 roku właścicielem Rudki został Zbigniew Ossoliński (zm. 1679 r.), starosta drohicki.
Kościół w Rudce znajdował się wówczas w bardzo złym stanie i dlatego został zamknięty z polecenia Konsystorza Janowskiego wydanego po wizytacji 14 grudnia 1737 roku. W tej sytuacji wyżej wzmiankowany jego wnuk - Franciszek Maksymilian Ossoliński, chorąży i starosta drohicki , osiadając na stałe we Francji podzielił majątek i przekazał środki na wzniesienie nowego, murowanego kościoła pw. Trójcy Świętej.
Budowę sfinalizował w latach 1753-1759 roku jego syn - Józef Jan Kanty Ossoliński, chorąży nadworny koronny i wojewoda wołyński. Prawdopodobnie prowadzili ją majstrzy sztuki murarskiej z Warszawy, pod kierunkiem księdza Michała Kokoszki (zm. 1769), ówczesnego proboszcza. Poświęcenie kościoła miało miejsce w czasie wizytacji biskupiej w 1761 roku. Rozbieżne informacje źródłowe o wznoszeniu świątyni w latach 1740-54 lub 1753-59 mogą świadczyć o dwóch etapach budowy, przy czym w pierwszym wystawiono budowę bez wieży.
W latach 1928-1930, dzięki finansowemu wsparciu Franciszka Salezego hr. Potockiego (1877-1949), przeprowadzono gruntowny remont ścian kościoła, pod kierunkiem ks. Franciszka Ksawerego Bobrowskiego, proboszcza rudzkiego do śmierci w 1949 r. oraz konserwatora dr. Z. Rokowskiego. Co ciekawe remont rozpoczęty w 1928 roku został przerwany po interwencji białostockiego konserwatora zabytków. Prace wznowiono w 1930 roku.
Obiekt po wojnie również był restaurowany kilkukrotnie, m.in. w latach 60-tych. W 1993 roku wymieniono drewnianą konstrukcję wieży mniejszej na kościele i pokryto ją blachą miedzianą, pod kierunkiem ks. Zygmunta Niewiarowskiego, proboszcza rudzkiego. W 2007 roku wykonano remont wnętrza.
opr. (ms)
na podstawie: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce oraz drohiczyńska.pl