Wieś Kalnica (dzisiaj gmina Brańsk) w XVI wieku była własnością szlacheckiego rodu Malinowskich, noszących przydomek Kalnickich. W 1507 roku król Zygmunt I Stary potwierdził nadanie (swego brata Aleksandra Jagiellończyka) Kalnicy podsędkowi bielskiemu Stanisławowi Malinowskiemu.
W źródłach notowani są także inni Malinowscy: Jurij Kalnicki Malinowski z braćmi (1528), Jan, Mikołaj, Jerzy Malinowscy (1580), Jan, Jerzy, Seweryn, Tomasz i Marcin Malinowscy (1638), a także Jefrem, Balcer i pięciu innych Malinowskich (1635, 1638). W 1676 roku wspomniane są tam trzy dwory: dwa Malinowskich - Aleksandra i Stefana oraz Aleksandra Chrząstowskiego.
Dobra Kalnica pozostawała w rękach Malinowskich jeszcze do pierwszej połowy XVIII wieku, później przeszły na własność Cybulskich i Węgierskich. W drugiej połowie XVIII wieku część majątku należała do Jana Walentego Węgierskiego, podkomorzego nadwornego, starosty korytnickiego. W XVIII wieku główny dwór w Kalnicy poprzedzony był trójkątnym, reprezentacyjnym dziedzińcem, do którego od południa wiodła aleja odchodząca od gościńca bielskiego. Ogród dworski miał charakter barokowy, z tarasami i wyznaczoną osią główną. Mniejszy dwór położony był przy północnej pierzei dziedzińca.
W latach 1864-1866 dwór został zniszczony za aktywny udział Węgierskich w powstaniu styczniowym. Posiadłość została skonfiskowana przez władze carskie i w 1878 roku sprzedana najpierw chłopom z Kiersnowa, nie mającym prawa zakupu majątków ziemskich, więc oficjalnie zapisana jako własność Stefana Żarskiego.
Ostatecznie jednak majątek nabył Iwan Jefremowski, który wzniósł nowy lub znacznie powiększył stary dwór. Wówczas zlikwidowano górny taras ogrodowy, przy którym od wschodu wzniesiono kompleks budynków gospodarczych, a na północ od nich założono ogród i stawy rybne. Ok. 1893 roku majątek był własnością Marii Prieżmowej oraz Piotra i Olgi Jefremowskich. Część gruntów należała także do Stefana Zarembskiego. Do roku 1914 majątek w całości wszedł w posiadanie Olgi Jefremowskiej, która w 1919 roku wydzierżawiła go Janowi Monsiolowi, który zarządzał nim aż do wybuchu II wojny światowej.
Po wojnie zniszczony majątek rozparcelowano. We dworze funkcjonowała szkoła podstawowa, a na terenie dawnych ogrodów powstały zagrody rolnicze. W latach 60-tych XX wieku wyremontowano i dostawiono od wschodu murowaną dobudówkę.
Obecnie, po ostatnim remoncie w 2017 roku, mieści się tam Gminny Ośrodek Upowszechniania Kultury oraz biblioteka.
opr. (ms)
na podst. „Katalog Zabytków Sztuki w Polsce. Powiat bielski”.
Warszawa 2019