Na południu powiatu bielskiego (w gminie Boćki), przy DK nr 19 znajdują się Andryjanki. Ziemia leżąca nad rzeką Leśną, nazywaną wcześniej Lisicą, na której powstał majątek pierwotnie nazywał się Andryjanczyce. Już we wczesnym średniowieczu pojawił się tam cmentarz z grobami w kamiennych obstawach oraz kurhan w pobliżu miejscowej cerkwi.
Pierwsze wzmianki o tej miejscowości pojawiły się przed 1430 rokiem. W 1463 roku zanotowano w związku z tą miejscowością niejakich Borysa i Wasyla, synów Wołczka. W 1495 roku nastąpiło rozgraniczenie Andryjanek z pobliskim Piotrowem. Do 1507 roku była to wieś wielkoksiążęca zamieszkała przez bojarów pochodzenia ruskiego. Następnie ziemie te trafiły w ręce Abrahama Józefowicza, podskarbiego nadwornego, który odsprzedał je w 1519 roku Andrzejowi Falkowiczowi, staroście drohickiemu, w którego rękach dobra te znajdowały się do 1556 roku. W tym (1556) roku Andryjanki odziedziczyły córki Andrzeja Falkowicza - Marusza (od 1554 r. żona Michała Sapiehy), Helena - żona Michała Bobrownickiego, wojskiego kowieńskiego i Barbara, żonę Stanisława Falczewskiego (Chwalczewskiego). W latach 1562 -1606 Andyjanki znajdowały się we władaniu Anny z Falczewskich Miłoszewskiej, jej syna Jerzego Miłoszewskiego, łowczego bielskiego i córki Zofii Zarębiny.
Od 1606 roku Andryjanki były folwarkiem w kluczu dóbr boćkowskich, własnością Sapiehów, do 1610 Andrzeja Sapiehy, wojewody połockiego, w latach 16010 - 1655 Eleonory z Sapiehów Szyszkowskiej, a w latach 1656-66 Pawła Jana Sapiehy, wojewody witebskiego i hetmana litewskiego, głównego rywala Radziwiłłów znanych nam z Potopu.
Sapiehowie sami nie gospodarowali w Andryjankach i Koszkach - dzierżawili zwykle cały folwark swoim zausznikom. W 1658 r. wziął go w arendę od Pawła Sapiehy, hetmana litewskiego, Jan Antoni Chrapowicki (1658-1667), ale już po roku wojska Chowańskiego puściły z dymem całe gospodarstwo. Dzierżawca odbudował wkrótce budynki folwarczne łącznie z dworem, a w miejsce warzywników i sadu założył ogród ozdobny. W 1678 roku folwark wydzierżawiono Mikołajowi Tokarzewskiemu. W latach 1686-1744 folwark znajdował się w rękach Józefa Franciszka Sapiehy, podskarbiego nadwornego litewskiego, a następnie Krystyny z Branickich Sapieżyny oraz jej córki Teresy, żony Joachima Potockiego. Od 1761 roku Andryjanki znajdowały się w dobrach rodziny Potockich i były nimi do 1847 roku kiedy zostały odsprzedane przez Antoninę, żonę Jana Alojzego Potockiego - Florentynie i Janowi Gartkiewiczom.
Nowi właściciele zachowali stary, drewniany budynek dworski, ale obok niego wybudowali dwór murowany, park natomiast przerobili w stylu angielskim. Zabudowania gospodarcze przenieśli do części wschodniej, w części zachodniej pozostawili starą karczmę, a obok niej wznieśli czworaki dla służby. Swój dwór z dworem w Andryjankach połączyli biegnącą przez rzekę aleją. Na jej przeciwległym końcu postawili lamus. W jego pobliżu, na północny wschód od dworu, znalazł miejsce rozległy sad.
Spadkobiercami Jana Gartkiewicza zostały jego dzieci – Andrzej Konstanty i Maria – które w 1876 r. podzieliły między siebie majątek, złożony nie tylko z Andryjanek, ale i folwarków Dobromil oraz Knorydy. Siedlisko dworskie przypadło Andrzejowi Konstantemu, który postawił m.in. nowe zabudowania gospodarcze oraz połączył stary i nowy dwór drewnianym budynkiem. Kiedy w 1907 r. umarł Andrzej Konstanty zarząd nad majątkiem przejęła jego żona Wanda, a potem ich syn Jan Rafał. W 1915 r. Jan Rafał Gartkiewicz musiał wraz z żoną i dziećmi ewakuować się w głąb Rosji, natomiast jego matka została w Andryjankach. Dzięki temu udało się uratować zabudowania dworskie, które podpalili wycofujący się Rosjanie.
Pozbawiona pomocy syna Wanda Gartkiewiczowa nie była w stanie sama zarządzać dużym, liczącym 300 hektarów majątkiem i wydzierżawiła go Stanisławowi Wołkowi, synowi Gustawa, właściciela dóbr Czartajew, a później jeszcze Leonowi Czarnockiemu. Po powrocie Gartkiewiczów z Rosji w 1920 roku Stanisław, syn Jana Rafała, ożenił się z Jadwigą Czarnocką, siostrą dzierżawcy majątku, Leona; natomiast siostra Jana Rafała, Janina Gartkiewiczówna, wyszła za mąż za Leona Czarnockiego i przeniosła się z nim do Knoryd. Stanisław Gartkiewicz zaczął gospodarować w Andryjankach od 1923 r. Na przeciwległym brzegu rzeczki Leśnej założył nowy sad i szkółki drzew owocowych. Uporządkował także park, powiększył istniejące stawy, wykopał kilka sadzawek, zbudował nowe czworaki dla służby dworskiej. Przez szereg lat pełnił urząd wójta gminy Boćki.
We wrześniu 1939 r. wojsko sowieckie weszło do Andryjanek, Stanisław Gartkiewicz wraz z żoną i dwiema córkami uciekł za Bug na tereny okupowane przez Niemców. Do Adryjanek wrócił po 22 czerwca 1941 roku. Został rządcą we własnym gospodarstwie z ramienia Wschodnio-Pruskiego Towarzystwa Rolniczego. Później został specjalistą od hodowli ryb w stawach wszystkich majątków upaństwowionych przez Niemców w powiecie Bielsk Podlaski. Latem 1944 r., gdy Sowieci znowu zjawili się na Białostocczyźnie, Urząd Ziemski w Bielsku Podlaskim mianował Stanisława Gartkiewicza tymczasowym administratorem przeznaczonego do parcelacji majątku w Andryjankach. Nim przeprowadzono ją do końca, dziedzic z Andryjanek został aresztowany przez NKWD i osadzony w łagrze w Ostaszkowie, gdzie przebywał do stycznia 1946 r. Po wypuszczeniu na wolność odnalazł rodzinę i wyjechał z nią do Cieplic. Tam po kilku latach zmarł. Dwie jego córki później zamieszkały w Łodzi.
Andryjanki zostały rozparcelowane. Budynki dworskie oraz teren ogrodów zajęła szkoła rolnicza, później wydzierżawiono je okolicznym rolnikom. W miarę upływu lat sukcesywnie rozbierano zabudowania gospodarcze i czworaki oraz łącznik między starym i nowym dworem. Stawiano też nowe budynki. W 1993 r. całe założenie dworsko-ogrodowe przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, a od niej, 3 lata później, kupił zdewastowane budynki dworskie wraz z parkiem i ośmioma hektarami ziemi Edward Sieciński, który odbudowały stary dwór.
Opr. (ms) na podst. Katalog Zabytków Sztuki w Polsce. Powiat Bielski. Warszawa 2019 oraz Dwory i pałace pogranicza